“Kunnen we een weeshuis bezoeken?”
Het is een vraag die ik vaker krijg van toeristen. Mensen met een warm hart, op zoek naar een manier om iets terug te doen tijdens hun reis. En ik begrijp dat. Zelf ben ik ook vader. Ik begrijp de drang om iets goeds te willen doen voor kinderen.
Maar mijn antwoord op deze vraag is altijd: nee, dat doen wij niet.
Niet omdat ik geen compassie voel. Juist omdat ik dat wél voel. Want achter de muren van veel weeshuizen in Tanzania schuilt een realiteit die maar weinig reizigers écht kennen.
Weeshuizen zijn geen onderdeel van onze cultuur
In Tanzania groeien kinderen traditioneel op in families. Niet alleen met hun ouders, maar ook met tantes, ooms, grootouders en buren. Dat is hoe we het altijd gedaan hebben – en hoe het bedoeld is.
Weeshuizen, of ‘children’s homes’, zijn geen deel van onze cultuur. Ze zijn vaak ontstaan door armoede, goedbedoelde buitenlandse hulp en de aanname dat kinderen in een instelling beter af zouden zijn. Maar inmiddels weten we dat dit zelden zo is.
🎥 In deze video van Monique Derrez, voorzitter van de ‘It takes a Village Foundation’, wordt dit pijnlijk duidelijk.
Ze vertelt over haar ervaringen als voormalig vrijwilliger en donateur van weeshuizen – en hoe ze zich bewust werd van de schade die dit soort instellingen veroorzaken.
In haar verhaal verwijst ze ook naar Julius Nyerere, de eerste president van Tanzania, die met zijn Ujamaa-filosofie altijd benadrukte hoe belangrijk familie, gemeenschap en solidariteit zijn voor een gezonde samenleving.
80% van de kinderen in weeshuizen hééft familie
Volgens cijfers van onder andere UNICEF en Lumos heeft 80% van de kinderen in weeshuizen minstens één ouder of familielid dat – met de juiste ondersteuning – voor hen zou kunnen zorgen.
Waarom wonen ze daar dan toch?
Omdat armoede hen scheidt. Omdat ouders geloven dat hun kind in een weeshuis betere kansen krijgt. En omdat weeshuizen afhankelijk zijn van donaties en bezoekers. Bezoekers die vaak met de beste bedoelingen komen, maar zonder te weten wat hun aanwezigheid echt betekent.
De pijnlijke gevolgen van weeshuistoerisme
Weeshuistoerisme – het bezoeken van weeshuizen tijdens een vakantie – lijkt onschuldig, maar is het niet. Kinderen in instellingen bouwen herhaaldelijk korte, hechte banden op met bezoekers… en verliezen die telkens weer. Dat zorgt voor:
- Hechtingsproblemen
- Angst, onzekerheid, gedragsproblemen
- Lagere schoolresultaten en slechtere gezondheid
- Slechtere kansen op werk, huisvesting en psychisch welzijn op latere leeftijd
📚 Meer dan 300 wetenschappelijke onderzoeken wijzen op deze gevolgen.
📗 Download het gratis boekje: Kinderen zonder THUIS
🎥 Bekijk ook deze korte animatie van Better Care Network: Why not to visit an orphanage
Wat wij wél doen bij Naar Dar es Salaam
Ik geloof in toerisme dat goed doet – voor jou, én voor Tanzania. Daarom bied ik géén tours aan naar weeshuizen. Maar ik laat je wel graag kennismaken met het echte leven hier. Met trots, respect en oog voor de mensen.
Wat je bij ons wél kunt doen:
- Lokale markten bezoeken
- Eten bij familiebedrijven en kleine restaurants
- Kennismaken met kunstenaars, ambachtslieden en muzikanten
- Historische tours, zoals naar Bagamoyo – een stad vol verhalen
👉 Lees meer over de dagtocht naar Bagamoyo
Zo leer je onze cultuur écht kennen – zonder schade aan te richten.
Wat jij als reiziger kunt doen
- Bezoek géén weeshuizen tijdens je reis
- Deel wat je geleerd hebt met anderen
- Steun organisaties die gezinnen ondersteunen, zoals:
Tot slot – van mens tot mens
Mijn naam is Ibrahim. Ik ben geboren en getogen in Dar es Salaam. Als gids zie ik toerisme als een brug: tussen culturen, tussen mensen. Maar bruggen moeten stevig zijn – en gebouwd worden op respect.
Kinderen zijn geen attractie. Ze horen thuis. In een huis. Bij een familie. Net als de jouwe.
Wil je Tanzania écht leren kennen? Neem dan contact met mij op voor een tour die verbindt, niet verdeelt.
📩 Neem contact met me op via WhatsApp of e-mail → Contactpagina
